Aξονική τομογραφία (a, b, c), υπέρηχος (d), σάρωση SPECT-CT (e) και σπινθηρογράφημα (f) ασθενή με αδένωμα παραθυρεοειδούς (με άσπρα βέλη).[1]
Οι σαρώσεις CT περιλαμβάνουν έκθεση σε ακτινοβολία, αλλά οι κίνδυνοι θεωρούνται γενικά μικροί, ειδικά όταν ισορροπούνται με τα κλινικά οφέλη. Η αποτελεσματική δόση ακτινοβολίας από μια σάρωση CT συνήθως κυμαίνεται από 1 έως 10 millisieverts (MSV) (εξαρτάται από την περιοχή, με την κοιλιά και τη λεκάνη να δέχονται την περισσότερη ακτινοβολία).[3][4] Συγκριτικά, μια ακτινογραφία θώρακα εκθέτει έναν ασθενή σε περίπου 0,1 MSV, ενώ μια συνδυασμένη σάρωση PET-CT μπορεί να εκθέσει έναν ασθενή σε περίπου 25 MSV.[5]
Ο μέσος άνθρωπος λαμβάνει περίπου 3-6 MSV ετησίως από όλες τις πηγές ακτινοβολίας (κοσμική ακτινοβολία κ.λπ.).[6][7] Η δόση ακτινοβολίας μιας μόνο αξονικής τομογραφίας (1-10 mSv) μπορεί να είναι συγκρίσιμη ή να υπερβαίνει αυτό το ετήσιο επίπεδο ακτινοβολίας υποβάθρου.[7] Και παρόλο που δεν υπάρχει ένα συνιστώμενο όριο στον αριθμό των σαρώσεων CT που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα χρόνο, κάθε σάρωση πρέπει να είναι δικαιολογημένη ιατρικά.[8] Τέλος, η ακτινοβολία από μια σάρωση CT δεν παραμένει στο σώμα. Η έκθεση συμβαίνει μόνο κατά τη διάρκεια της σάρωσης, αν και οι βιολογικές επιπτώσεις της έκθεσης στην ακτινοβολία μπορούν να έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις.[7]
Η αξονική τομογραφία εισήχθη στην ιατρική διαγνωστική τη δεκαετία του 1970 (για την ακρίβεια το 1967) από τον Godfrey Hounsfield και έφερε επανάσταση στο χώρο. Ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και το πρώτο όργανο που μελετήθηκε με αυτήν ήταν ο εγκέφαλος. Η μέθοδος έτυχε ταχέως καθολικής αποδοχής, κυρίως, για το ότι δεν προκαλεί καμία ταλαιπωρία στους ασθενείς και έχει μεγάλη διαγνωστική ακρίβεια.
Πηγή
El. Wikipedia org
Επιμέλεια επεξεργασία Κατερίνα Σταμου Παντούδη
Add Comment